%3Aformat(png)&w=3840&q=75)
Beide auteurs signeren tijdens deze sessie hun meest recente publicaties: 'De (un)happy single' en 'De Genadeloze Kogel'.
De (un)happy single (Raf Van Bedts)
Vlaanderen telt één miljoen alleenstaanden zonder (inwonende of gedomicilieerde) kinderen. Ze heten happy singles. Maar hoe gelukkig zijn ze echt? Leiden ze hun leven vrij en onbezorgd? Of lijden ze eronder? De groep is divers en groeit snel. Eén Vlaams huishouden op drie bestaat uit iemand die zoekende, gescheiden, verweduwd of bewust alleen is. Toch blijft de samenleving afgestemd op gezinnen met kinderen en presenteert ze haar hoogste rekeningen aan alleenstaanden.
Naar aanleiding van zijn zilveren singlejubileum schetst Raf Van Bedts de uitdagingen en schaalnadelen waar alleenstaanden tegenaan kijken. Hun status van wereldkampioen belast worden, speculatie over hun liefdesleven, ijdele hoop op een eigen woning, vrees voor een eenzame oude dag … Geen thema gaat hij uit de weg. Aan de hand van verhalen uit zijn leefwereld doorprikt hij de clichés en vooroordelen, maar reikt hij ook oplossingen aan om singles niet ongelijk te behandelen.
Alleenstaand zijn is doorgaans geen keuze, geen zoete zonde die mensen zuur moet opbreken. In ‘De (un)happy single’ schrijft Raf Van Bedts niet alleen zijn eigen handleiding, maar ook die van elke zelfbewuste alleenstaande van vandaag en morgen.
Raf Van Bedts (°Koersel, 23 mei 1970) is master in de politieke wetenschappen en werkzaam als politiek adviseur in het Vlaams Parlement. Van 1998 tot 2015 was hij hoofdredacteur van de songfestivalsite www.eurosong.be en van 2020 tot 2023 voorzitter van het Agentschap Toegankelijk Vlaanderen. Hij is kinderloos, sinds 1998 alleenstaande en… niet op zoek.
De Genadeloze Kogel (Johan Van Duyse)
Luitenant-generaal Dossin heeft in oktober 1914 na een proces, die naam onwaardig, Alfons Gielen en Louis De Vos voor een bagatel laten executeren. Echt alle medespelers in deze zaak moeten zich schamen voor de miserabele rol die ze speelden, met krijgsauditeur Gielen en majoor Lefèvre in de belangrijkste bijrollen.
Een fout die als dringend te behandelen werd weggezet, draaide binnen de vierentwintig uur uit op een dubbele executie. Er werden geen getuigen opgeroepen, er werd geen degelijk onderzoek gevoerd, beroep was niet mogelijk. De koning kreeg het genadeverzoek zelfs niet onder ogen. Maar juridisch was ‘alles in orde’, oordeelde in 2019 een commissie, geleid vanuit de Koninklijke Militaire School.
Vragen rond eerherstel, excuses werden door politici decennialang verworpen. Ze wisten niet — niemand wist het — dat een amnestiewet uit 1940 blijkbaar al die vragen overbodig had gemaakt. Zelfs de parlementsleden van toen hadden dat niet in de gaten.
De familie Gielen wist tot eind jaren negentig niet beter dan dat Alfons als held gestorven was. Zo stond het op het oorlogsmonument, zo stond het op het doodssantje. Rond de eeuwwisseling kwam het lot van deze soldaten eindelijk in de nationale en internationale aandacht en werden er tal van kleinschalige activiteiten ontplooid om de geëxecuteerden te herdenken.
De vraag van de families naar ‘rechtvaardigheid’ blijft brandend actueel. Wie de executies van toen niet wil herbeoordelen, kan ze van vandaag niet veroordelen.
Johan Van Duyse (Stekene, 1953) schreef in diverse tijdschriften en boeken over de ‘Groote Oorlog’. Deze passie, begonnen met het in Mesen als soldaat aardappelen rapen, bracht hem al naar Australië en Nieuw-Zeeland. In 2019 verschenen 1919, een jaar van (on)vrede en Het dramatische jaar 1919. In 2021 kwam De verkeerde doden uit, een boek dat het onwaarschijnlijke verhaal vertelt van vier Franse soldaten: twee deserteerden, twee bleven bij de eigen troepen. Deze twee werden geëxecuteerd omdat ze de desertie van hun kameraden niet vermeden hadden.